काठमाडौं- त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा एकैछिन उभिएर हेर्यौँ भने नेपालका सयौँ युवा रोजगारीका लागि विदेश जाने लाइनमा बसेको देख्न सकिन्छ।
बडो टिठलाग्दो देखिन्छ त्यहाँको दृश्य। वृद्ध बाआमा तथा परिवार, छोराछोरीलाई बिदाइ गर्न नसकिरहेको दृश्य झन कारुणिक हुन्छ। आँखाभरि आँशु पार्दै मनले नमान्दै परिवारका सदस्यले बिदाइ गरिरहेका हुन्छन्।
यो देख्दा लाग्छ, यो देशमा रोजगारीको सम्भावना नै छैन। त्यसैले गरेर खाने उमेरका युवायुवती यसरी दिन प्रतिदिन हजारौँको सङ्ख्यामा विदेशिएका छन्। अर्कातर्फबाट बाकसमा भित्रिएका शव बुझ्न आउनेको हालत त झन् हेर्न नसकिने छ। त्यो दृश्यको बयान यहाँ शब्दले कोर्न कठिन छ।
यी दृश्य देखेपछि जसका मनमा पनि प्रश्न उब्जिन्छ - के देशमा काम गरेर खाने वातावरण नै छैन त? अधिकांश यस्तै मानसिकताले ग्रसित भएर युवाले देश छोडेका छन् र खाडी पसेका छन्। अनि बजारमा सधैँभरि सुनिने निरासा त छँदैछ, जसले यहाँ केही हुँदैन भन्ने नकारात्मक सन्देश मात्र पर्वाह गर्ने गरेको छ। तर नराम्रा दृश्य र अवस्था मात्र छैन देशमा।
गर्नसके देशभित्रै सबथोक छ भन्ने सन्देश पनि खोजीपसे प्रशस्तै भेटिन्छ। यसका लागि धेरै टाढा जानुपर्दैन, राजधानीबाट केही किलोमिटर पर काभ्रेको पाँचखाल नगरपालिका बाँस्कोट पुगे हुन्छ। यहाँ पुग्ने जोसुकैले पनि देशिभित्रै सम्भावनाको थुप्रो देख्न सक्छ। यहाँका स्थानीय गोविन्द थपलियाको कृषि फार्ममा पुग्नेले रोजगारीका लागि विदेशिनु पर्दैन भन्ने सन्देश मात्र पाउँछन्। यतिमात्र नभएर बजारमा जताततै पोखिने गरेको ‘यो देशमा केही हुँदैन’ भनिने निराशा पनि यहाँ पुग्ने मानिसको दिमागबाट हटेर जान्छ। गोविन्दको पौरख देख्ने जोसुकैको मनमा पनि यही माटोमा पसिना पोख्न सके सुन फल्दोरहेछ भन्ने सोच पलाउँछ।
नेपाल प्रहरीका प्रहरी नायब उपरीक्षक (डीएसपी) गोविन्द थपलियाले काभ्रेपलाञ्चोकको पाँचखाल नगरपालिका बाँस्कोटमा १५ वर्षअघि ‘फार्म एग्रो प्रालि’ खोले। प्रहरी सेवामा रहँदा देशविदेश देखेका उनलाई कृषिकर्म गर्ने हुटहुटीले छोयो। त्यसपछि आफ्नै पैत्रिक जमिनको करिब ९० रोपनीमा उनले तरकारी र फलफूल खेती सुरु गरेका हुन्। उतिबेलादेखि नै उनले काठमाडौंका तारे होटललाई बजारको ‘टार्गेट’ गरेका हुन्। उनको लक्ष्य अहिले विस्तारित हुँदैछ।
गोविन्दले कोरोना महामारीपछि त्यही जमिन वरपर थप विस्तारित स्वरुपमा पशुपक्षीपालन थाले। त्यसपछि सो फार्ममा मिट मेकर प्रालि र मिट प्रोसेसिङ एण्ड मार्केटिङ कम्पनी हुँदै अहिले फार्म ग्रो ट्रेडिङ प्रालि सञ्चालित छन्।
मागअनुसार जिउँदा तथा मासु बनाएरै उनले आपूर्ति गरेका छन्। अहिले त बजार खोज्न उनीहरु काठमाडौंसम्म आउनुपरेको छैन, बजारले उनलाई खोज्दै पाँचखाल पुगको छ।
थप ५४ रोपनी जमिन लिजमा लिएर पशुपक्षी पाल्न थालेका उनको फार्ममा अहिले तरकारी र फलफूलका अतिरिक्त करिब ३० हजार ब्रोइलर कुखुरासहित बाख्रा, गाई, भैँसी, बंगुर, स्थानीय जातका कुखुरा, टर्की आदि छन्। एकै स्थानमा रहेको करिब डेढ सय रोपनी जमिनमा अहिले तरकारी र फलफूलका साथै मासु उत्पादन हुन्छ।
काठमाडौंका प्रमुख पाँचतारे होटलमा आपूर्ति गरिने मासु यिनै कम्पनीमा प्रोसेसिङ गरेर पठाउने गरिएको उनी बताउँछन्। यही फार्मबाट नै काठमाडौंका याक एण्ड यति, होटल र्याडिसन र हायात होटलमा उनकै फार्मबाट तरकारी, फलफूल र मासु आपूर्ति हुँदै आएको छ। अहिले यहाँ करिब दुई सय जनाले प्रत्यक्ष रोजगारी पनि पाएका छन्।
यिनै कृषि फार्मबाट वर्षमा ७० करोड रूपैयाँभन्दा बढीको कारोबार हुने गरेको थपलिया बताउँछन्। पन्ध्र वर्षअघि एक करोड रूपैयाँबाट सुरु भएको उनको कृषि कर्मको यात्रा अहिलेको मूल्यांकनमा कम्तीमा ४५ करोड रूपैयाँ बराबरमा उक्लिएको छ। त्यसमा २० करोड रूपैयाँ जति बैंकको ऋण पनि रहेको उनी बताउँछन्। ५७ वर्षीय थपलियाको यो फार्म १५ वर्षे यात्राको क्रममा नै नमूना बनेको छ। यसको अध्ययनका लागि स्वदेश तथा विदेशबाट पनि मानिस आउने गरेका छन्। उनको पशुपक्षी पालनलाई जर्मनीको पशु सेवासम्बन्धी संस्थाले एक सफल कृषक र सफल फार्म भनी संसारका पशुपालकको साइटमा राखेको छ। त्यसको अध्ययन गर्ने र थप बुझ्न उनको फार्ममा आउने विदेशी पनि थपिँदैछन्।
'सबैको प्रश्न हुन्छ- काम गर्ने वातावरण कतिको छ? बजारको सुनिश्चितता के छ?' थपलिया भन्छन्, 'यो सबै नकारात्मक बजारको उपज हो। किन भने हामी जताततै सुन्छौँ कि अहिले देशमा गरिखाने वातावरण नै छैन। तर मलाई त्यस्तो छैन। मैले त्यस्ता ठूला चुनौतीको सामना गर्नुपरेको छैन।'
उनको यो आत्मबल नै व्यावसायिक सफलताको जग हो। मानिस आफूले काम थालिहाल्न डराउने र सुरुमै वातावरण नभएको बताउँदै उनले प्रश्न गरे - 'उद्यम नै सुरु नगरी उद्योगी या व्यवसायी कसरी बन्ने? कामै नथाली सफल कसरी हुने?'
सफलताको सबैभन्दा प्रभावकारी सूत्र मेहनत, स्पष्ट ‘भिजन’ र विश्वास हो भन्छन् थपलिया। पछिल्लो समय उनको कुखुरापालनबाट स्वदेश मात्र होइन विदेशीले पनि राम्रोसँग सिकेका छन्। ब्रोइलर कुखुरा पालनबाट आम्दानी धेरै भए पनि सबै सफल हुँदैनन्, कुखुराको मृत्युदर तीन/चार प्रतिशतसम्म हुने गर्दछ। उनको फार्ममा मृत्युदर त्यस्तै एक प्रतिशत छ। उनले हरेक दुई महिनामा एक लट कुखुरा बजारमा पठाउँछन्। वर्षमा ६ लटसम्म कुखुरा उत्पादन गर्ने गरेका छन्। अहिलेका ३० हजारको बुकिङ भइसकेको छ। अर्को लटको तयारी सुरु भएको छ।
बजारमा अहिले बुङ्गुरको मासु अभाव छ। तर वर्षमा केही लाख कमाइका लागि नेपालका लाखौँलाख युवा खाडी पसेका छन्। मानिसले पाँच/सात लाख रूपैयाँबाटै बंगुरपालन थाल्ने हो भने यहीँ राम्रो कमाइ छ। दसैँ आयो खसीको आयात पहिलेभन्दा झन् बढेका समाचार आउँछन्। तिहारमा फूल या भाइमसलालगायतका सामग्रीका लागि विदेशमै भर पर्नुपरिरहेको छ। यसको सुक्ष्म अध्ययन गरेर देशभित्रै काम गर्ने वातावरणका लागि सरकारले युवा जनशक्तिलाई प्रेरित गर्नुपर्ने बताउँछन् थपलिया।
'डाँडापाखा खाली छन्, खेतबारी बाँझै छन्। तर हामी खाडीबाट अएको रेमिट्यान्सबाट अन्न निर्यात गर्छौँ। आखिर के अर्थ भयो त?' उनी प्रश्न गर्छन्। सरकारले कृषिमा दिएको अनुदान वास्तविक किसानले नपाएको उनको अनुभव छ। सरकारले किसानलाई प्रत्यक्ष लाभ पुग्ने कार्यक्रम नल्याउँदासम्म कृषि क्रान्ति सम्भव नभएको उनको बुझाइ छ। रासस
