गुल्मी- बडिगाड गाउँँपालिका-५ का ७७ वर्षीय बालकृष्ण अर्याल यतिबेला ड्रागन फ्रुट खेती गरेर वार्षिक १० लाख रुपैयाँ आम्दानी गर्दैछन्। बागलुङको बडिगाड गाउँँपालिकामा जन्मिनुभएका अर्यालको कर्म घर भने गुल्मीको मुसिकोट नगरपालिका-१ भर्माचौर हो।

त्यही ठाउँमा अर्यालले पछिल्लाे तीन वर्षदेखि व्यावसायिक रूपमा ड्रागन फ्रुट खेती गर्दै आएका छन्। अर्यालले चार रोपनी जग्गामा ती सय पोल गाडेर ड्रागन फ्रुटको खेती गर्दैछन्। उनको बगैँचामा एक हजार दुई सय ड्रागन फ्रुटका बोट छन्।

तिनै बोटबाट अर्यालले गत वर्ष २० क्वीन्टल ड्रागन फ्रुट उत्पादन भएको अर्यालले बताए। यसपटक ३० क्वीन्टल उत्पादन हुने उनको अनुमान छ। यसलाई विस्तार गर्नका लागि उनले गत वर्षदेखि ड्रागन फ्रुटका बिरुवासमेत उत्पादन गर्न थालेका छन्।

अर्यालले बगैँचामा १५ जातका १८ हजारभन्दा बढी बिरुवा उत्पादन गरेका छन्। उत्पादित बिरुवा ५० देखि २५० रुपैयाँसम्ममा बिक्री गर्ने गरेको उनले सुनाए। उत्पादित फलले बजार पाए पनि बिरुवाले भने बजार पाउन नसकेको अर्यालले गुनासाे गरे। उनले उत्पादन गरेको ड्रागन फ्रुट बजारमा प्रतिकिलो पाँच सय रुपैयाँसम्म बिक्री हुने गर्दछ।

गत वर्ष उनले ड्रागन फ्रुट बिक्री गरी दश लाख रुपैयाँ आम्दानी गरेका थिए। बडिगाड-५ ग्वालीचौरस्थित भानु माध्यमिक विद्यालयमा ३३ वर्ष प्राधानाध्यापकको जिम्मेवारी सम्हालेर १५ वर्षअघि शिक्षण पेशाबाट अवकाश पाएका अर्याल यतिबेला ड्रागन फ्रुट खेतीमा रमाइरहेका छन्। उमेरले ७७ वर्ष टेकेका अर्यालका छोरा रोजगारीको क्रममा अमेरिका र अष्ट्रेलियामा छन्।

बुढेसकालमा छोरासँग देश विदेश घुमेर रमाउने समयमा उनी गाउँँमै बसेर कृषि कर्ममा रमाइरहेका छन्। अर्यालको यस्तो सक्रियताले गाउँँका धेरै व्यक्तिलाई उर्जा र प्रेरणा मिलेको छ। ‘सुरुमा मैले यो पेशा अगाँल्दा गाउँँलेलाई पत्यारै लागेन, धेरै जनाले यी पोल गाडेर यो बुढाले बुढेसकालमा के उपद्रो गर्न लाग्यो होला भनेर नाक चिम्राउँथे, कतिले यो नहुने काम गर्यो भनेर भने तर, गरे त हुँदोरहेछ नि’ अर्यालले भने।

तिनै नाक चिम्राउने र विश्वास नगर्नेहरु अर्यालले बगैँचा भरी ड्रागन फ्रुट उत्पादन गरेको देखेपछि अचम्मित बनेका छन्। स्थानीय सरकारले पनि व्यावसायिक कृषकलाई अनुदान उपलब्ध गराउने नीति बनाएको मुसिकोट नगरपालिकाका प्रमुख प्रशासकीय अधिकृत चेतनाथ गिरि बताउँछन्। बुढ्यौलीले ओरालो लाग्दै गर्दा र कपाल फुल्दै गर्दा पनि अर्यालको यो हिम्मत र जाँगर अझै पनि कुनै तन्नेरीको भन्दा कम छैन।

अर्यालले हालसम्म कुनै पनि स्थानीय तहबाट अनुदान पाएका छैनन्। ‘यसमा २० लाख मेरो लगानी भइसकेको छ, यसले २०/२५ वर्ष आम्दानी दिन्छ’ अर्यालले भने। अर्यालले बाँझिएको खेतबारीलाई आफ्नै एकल पौरख र मेहनतले सिञ्चित गर्दै आएका छन्। पछिल्लो समयमा धेरै व्यक्ति गाउँँ छाडेर परिवारसँगै सहर पसे पनि अर्याल दम्पति भने खुसीका साथ गाउँँमा कृषि कर्ममा रमाइरहेको छ। रासस